Hoelahoepend je ziel schilderen

“Ja, hij mag wel even huilen, maar op een gegeven moment is het wel klaar, dan moet ie ook flink zijn”

“Ik word zo kwaad als ze huilt, het overvalt me gewoon en ik wil alleen maar dat het stopt!”

“Als ik niet snap waarom ze huilt, heb ik eigenlijk ook geen begrip voor de tranen”

“Ik schaam me wanneer ik zelf huil, zo mag hij zijn moeder niet zien, ik voel me dan zwak”

Zomaar wat uitspraken die ik om me heen hoor van mensen over huilen. Huilen moet weggestopt, gauw weer over zijn, niet in het openbaar, zachtjes en vooral, vooral niet te lang. Er zit een ongelooflijk oordeel op huilen en dan laat ik het verschil in reactie op huilende jongens of huilende meisjes nog maar even links liggen.

Er is een, in mijn ogen, interessant onderzoek gedaan door William Frey, biochemicus, naar de scheikundige samenstelling van tranen. Wellicht dat dit je blik op huilen verandert. Uit dit onderzoek blijkt dat de tranen die het lichaam afscheidt bij het snijden van een ui een andere samenstelling hebben dan bij “emotie-tranen”. In “emotie-tranen” was het hormoon ACTH aanwezig en bij de “overprikkelingstranen” (bij het snijden van een ui) niet. Het hormoon ACTH wordt door het lichaam ingezet om bij stress paraat te zijn. Wanneer er te veel ACTH achterblijft, blijft je lichaam in een staat van paraatheid… stress dus, constante stress.

En nu weer even naar die emotie-tranen, in die tranen zit dus dat hormoon ACTH. Huilen is een manier van het lichaam om van dat hormoon af te komen en uit de stress stand te geraken. Slim he? Gewoon naar je lijf luisteren, dat weet wat goed voor je is (en nee, dat is niet een pak chocolat-chip-cookies om je verdriet weg te eten).

Huilen is dus een lichamelijke noodzaak om uit de stress stand te komen. We proberen veel met praten, mediteren of hoelahoepend je ziel schilderen, maar daarmee raken we nog niet alles kwijt. En huilen, huilen is daarin goud. Is het je weleens opgevallen hoe ontspannen een kind is na een flinke huilbui? En jij? Hoe is dat bij jou?

Ik geef je een kleine opdracht deze week: let eens op wanneer je je ongemakkelijk gaat voelen als je zelf huilt: bij de eerste snik? Na een paar tellen? Als het heel hard gaat? Wanneer je met iemand bent? Of ook alleen?

Wil je me dat laten weten met één woord? Dat doe je door op deze mail te reageren. Eén woord! Ik ben benieuwd!