Ik doe g*rmbl## zo mijn best en wat krijg ik? JA! Stank vo..
PATS!! Mijn sleutelbos klapte tegen de waterkoker in de hoek van het aanrecht. Water stroomde over het aanrecht, de barst in de waterkoker keek me verwijtend aan. Dit was de kracht waarmee niet alleen de sleutelbos maar ook mijn woorden door de keuken vlogen…
Ik begon te huilen. Schuldgevoel golfde door me heen. Ik voelde me klein en machteloos. Zo wilde ik niet met mijn kinderen omgaan. ‘Het spijt me, jongens’.
Ik voelde me een waardeloze moeder.
Zo ging het niet langer
Sinds de geboorte van mijn kinderen had ik gezocht hoe ik het ouderschap invulling wilde geven. Ik wilde anders dan het advies uit mijn omgeving. Ik wilde niet ’het hem dan maar even zelf uit laten zoeken’, dreigen, time-out geven of straf. Het ging in tegen alles wat ik in mijn hart voelde: liefde, begrip, empathie, zorgzaamheid en zorgvuldigheid. Dus, ik las over attachment parenting, onvoorwaardelijk ouderschap, natuurlijk ouderschap, you name it. En ik kon me er in vinden! Alleen, ik las vooral over hoe je dan met je kind om moest gaan. Maar, wat deed ik dan met mijzelf? Wat deed ik met mijn emoties wanneer zij een driftbui hadden, teleurgesteld waren of niet deden wat ik wilde?
Wanneer we botsten werd er geschreeuwd en met deuren geslagen. Woest was ik soms, om vervolgens gevuld te zijn met schaamte, berouw en schuldgevoel. Arme kinderen, met zo’n moeder! Ik deed echt alles wat ik niet wilde doen en dit was het dieptepunt.
Toen ging ik het anders doen
Steeds dat rotgevoel over mijn moederschap, het moest toch potverdikke anders kunnen en het was mij al snel duidelijk dat de sleutel tot verandering ikzelf was. Ik zocht hulp en ging aan de slag. Ik leerde vriendelijk en liefdevol te zijn naar mijzelf. Ik leerde compassie te hebben voor die kant in mij die zo tekeer ging. Ik gaf mezelf het begrip, de empathie en de zorgzaamheid voor mijn eigen emoties, zoals ik dat ook aan mijn kinderen wilde geven. Ik was inderdaad de sleutel tot een onvoorwaardelijke en liefdevolle verbinding met mijn kinderen en nu kon de deur open.
En de deur ging open!
Zoals ik me in mijn hart voel kan ik ook met ze omgaan! Ik reageer begripvol op mijn eigen emoties en daardoor ook op de emoties van mijn kinderen. Ook wanneer ik niet lekker in mijn vel zit ben ik de veilige basis waar ze altijd terecht kunnen. Grenzen geef ik liefdevol aan, en als een ware tai chi meester ga ik om met hun eventuele protest en teleurstelling. Ik schakel van speels naar heel duidelijk naar zacht en grappig, en vind zo elke keer precies de toon die mijn jongens en ik nodig hebben. Schreeuwen en verwijten zijn verleden tijd.
Klinkt dat té ideaal? Het wil niet zeggen dat ik niet meer geraakt word wanneer ze emotioneel of opstandig zijn. Maar nu ben ik tevreden en trots op mezelf om hoe ik daarmee omga. Ik draag zelf zorg voor mijn emoties, waardoor deze niet meer als olie op het vuur zijn. Ik ben een veilige plek, voor mijzelf en voor mijn kinderen.
We hebben het goed met elkaar. Het is oprecht gezellig. Wat je nu hoort bij mij thuis, is zingen. Grapjes en gegiechel en keihard lachen. En toneelspel, waarbij ze hun uiterste best doen om mij voor de gek te houden en ik hier natuurlijk elke keer opnieuw intuin.
We hebben het goed met elkaar. Het is oprecht gezellig. Wat je nu hoort bij mij thuis, is zingen. Grapjes en gegiechel en keihard lachen. En toneelspel, waarbij ze hun uiterste best doen om mij voor de gek te houden en ik hier natuurlijk elke keer opnieuw intuin.
Wat je moet weten voordat je met mij in zee gaat:
Mijn visie
Je neemt altijd jezelf mee.
Bij alles wat je doet, als vrouw, als mens, als moeder, collega, vriendin en in de liefde, je neemt jezelf mee.
Daar kun je van balen. Weer uit je slof, weer te soft, weer je grens niet aangegeven, weer afstandelijk, weer teveel pleasen, weer….
Mijn visie is juist: Je neemt jezelf altijd mee, en hoe gaaf is dat?! Want met jezelf, daar kun je mee aan de slag!
Want, bijvoorbeeld he? Als je leert liefdevol en helder je grenzen aan te geven bij je kinderen. Dan heb JIJ dat geleerd. Dat betekent dat je dit ‘meeneemt’ in de rest van je leven. Dan kun je dat ook bij je man, je collega’s en zelfs je moeder.
Daarom ga ik ook met jou aan de slag!
Zodat jij die moeder, die vrouw wordt die je wilt zijn. Vol liefde en humor, daadkrachtig en met zelfvertrouwen. Die vrouw die onzeker en zeker durft te zijn. De vrouw die zichzelf accepteert én blijft groeien. Waardoor er plezier ontstaat en ontspanning.
Zodat het jezelf altijd meenemen GOUD is!