Je komt thuis van een gezellig uitje met je kinderen. Zodra de voordeur achter jullie dichtklapt breekt de hel los. De een staat te schreeuwen en de ander begint te huilen. Je hebt gelezen dat dit normaal is, dit is ontladen na een drukke dag. En toch… je wordt kwaad, het was toch net zo gezellig net? Nou dan, dan kunnen ze nu toch ook wel normaal doen? Later heb je spijt. Die toon en dat verwijt… dat is niet je kind helpen ontladen na een dag vol prikkels!

Je staat in de supermarkt en je kind krijgt een driftbui. Je toont begrip. “Ja lieverd, kom maar even…”. Maar in plaats geduldig de tijd nemen zodat je kind z’n emoties kwijt kan, verlies je na een paar minuten je geduld! In gedachten zeg je tegen jezelf dat het gedonder nu maar eens afgelopen moet zijn, dat gezeur van zo’n kind! Met je hand stevig om het handje van je jammerende kindje sleep je jullie stampend door de supermarkt. Eenmaal thuis voel je je rot Waar kwam die kwaadheid nou ineens vandaan? Je begon zo goed!

Je probeert oprecht te luisteren naar je kinderen wanneer ze verdrietig zijn, echt anders dan thuis. Je wilt ze de ruimte geven om zichzelf te uiten, zodat ze weten dat wat ze ook voelen, dat dat oké is. Maar ineens duurt het je te lang en hoor je jezelf zeggen: “joh, stel je niet zo aan, er zijn wel ergere dingen in de wereld.” Je staat perplex, het flapte er zo uit! Dag begripvolle reactie, hallo ongeduld…

Je zegt ‘nee’ op een vraag van je kind. Je kind protesteert en wordt kwaad. “Jij bent de stomste mama van de wereld!” Je schiet uit je slof en tot je eigen schrik hoor je jezelf dingen zeggen die je ouders ook tegen jou zeiden. Huh? Maar in alle boekjes staat dat dit een normale reactie is van je kind. Dat het echt niet persoonlijk is. Waarom reageer je dan als door een wesp gestoken, je weet dit toch? De rest van de dag heb je er last van.