Wil je je er alsjeblieft mee bemoeien?

Gierend van de lach rennen we door het huis. Dat kan bij ons, we wonen split-level. Dus, trapje op, door de keuken, deur door en meteen een scherpe bocht naar links de trap af, deur door, woonkamer in en dan de trap weer op naar de keuken. Man, wat ben ik blij met dit rondje, we maken er vaak gebruik van en zo ook nu.

Ze hadden een aanvaring samen en kwamen er niet uit. “Mama, wil je je er alsjeblieft mee bemoeien?” Ze beginnen al een beetje te lachen en mij uitdagend aan de kijken. Met een gespeelde dreiging in mijn stem vraag ik: “moet ik mij er echt mee bemoeien?”. “Jaaaa!!”: gillen ze. And off we go. We rennen ons rondje, door het huis. “Sokken uit!”: roep ik nog. Want het gaat hard.

We roepen, rennen, gillen. Ze staan soms stil, kijken of ik er al aankom en rennen dan weer keihard weg. Langzaam maar zeker rennen en lachen ze de boosheid uit hun lijf. Heerlijk is het!

In mijn zoektocht naar een manier vinden van opvoeden die bij mij past heb ik veel gelezen. Alleen ik bleef steeds hangen bij de vraag: Maar wat dan als ikzelf of als mijn kinderen zo overspoeld zijn dat alle mooie manieren van communiceren niet meer toe te passen zijn?

Ontladen! Ontlading gaat wat mij betreft vooraf aan alles. Bij de kinderen en ook bij mijzelf. En dat kan op zoveel verschillende manieren, lachen, stoeien, huilen, spelen noem maar op. Wanneer je zo vol zit dat je eigenlijk niet meer goed kunt communiceren, doe het dan ook niet ?. Ontladen gaat voor.

Ze laten me steeds dichterbij komen nu, maar ze zijn vlug als water. Dus vlak voor ik ze heb, schieten ze alweer weg. “Poeh jongens, even stoppen, ik ben kapot”. Ik plof neer bovenaan één van de trappen en ze komen samen bij me zitten. Niets van wat ze zeggen of doen verwijst nog naar de aanvaring die ze net hadden. We hebben gerend, gelachen en zijn alle spanning die er eventueel was op die manier kwijtgeraakt.

Als er al een gesprek nodig is over wat er net gebeurde, dan is dit een fijner moment dan voordat ik ‘me ermee bemoeide’.