Schuldgevoel is als een rookmelder…

Het hele aanrecht is bezaaid met spullen, er staan 3 pannen op het vuur en ik roer in de ene en schud met de andere pan. Sommigen zouden het chaos noemen, ik noem het koken. Heerlijk vind ik het!

Een mooi stukje vlees, gehaald bij de biologische slager. De boter goed heet en hop het vlees in de pan, even snel dichtschroeien. Bijna klaar en dan even laten WIEJOEWIEJOEWIEJOEIWJOE!!!!!!

Kak, de rookmelder vindt het echt iets minder leuk dan ik, dat koken. Het geluid gaat door merg en been. Ik kan mezelf niet eens meer horen denken! Vlug het vlees uit de pan, trappetje pakken en poeh, uit! Een zucht van verlichting, sjezus wat een herrie. Ik functioneer niet meer als dat gepiep zo alles overheerst.

Zo is het ook met schuldgevoel. En man, lieve mama’s, wat voelen we ons vaak schuldig.
Over hoe vaak je uit je slof schiet, over dat je het ouderschap soms zat bent, over dat je opnieuw boos bent geworden waar je kalm wilde blijven, over dat je niet kunt wachten tot ze naar bed gaan, over dat je ze vindt zeuren over…

Wat een takkeherrie daar in je hoofd zeg, het lijkt wel een rookmelder! En weet je, zo mag je het ook gaan zien. Als een rookmelder, een signaal dat je ontevreden bent over hoe je iets doet of hebt gedaan. En weet je, in het geluid van een rookmelder blijf je ook niet lekker nog een halve dag hangen. Nee, je hoort de herrie, je zet de herrie uit en neemt actie om te voorkomen dat ie opnieuw afgaat. Zo mag dat met schuldgevoel ook. Pijnig jezelf niet hoor er steeds in te hangen, zie het als een signaal, onderzoek wat er aan de hand is en doe er iets aan.

Nadat ik het alarm heb uit gezet, zet ik ramen en deuren open. De rook trekt uit het huis, ik kan weer functioneren en zwaai binnen een kwartier een heerlijke maaltijd op tafel.