Verstoppertje

Er moet me iets van het hart, ik speel al een tijdje verstoppertje. Nou houd ik van spelen, maar dit is serious business.

Ik verstop me achter tips over opvoeden, over liefdevol reageren op je kids wanneer ze boos of verdrietig zijn en over hoe je spel kunt inzetten om je kind zich veilig, geliefd en verbonden te voelen. Niet dat deze tips niet waardevol zijn, maar er zit iets achter.

Achter deze tips zit namelijk een drive. Een drive die ik “hier stopt het”, noem. In mij, in deze generatie, in de ouders die zich herkennen in wat ik nu schrijf, stopt het.

Vanaf hier, in mij, stopt het doorgeven van de pijn uit het verleden.

Als ik iets voor mijn kinderen wil is het dat zij zich niet verantwoordelijk voelen voor mijn issues. Dat zij niks hoeven te dragen dat niet van hen is. Ik wil dat ze zich veilig voelen bij mij, gezien en gehoord. Dat ze leren dat wat ze ook voelen, het oké is. Dat niets weggestopt hoeft omdat mama het niet kan handelen.

Noem het een reis, noem het een zoektocht, maar het begon direct na de geboorte van mijn oudste. Ik zette me af, ik nam van niemand iets aan, zeker niet als het mensen van ook maar enigszins de leeftijd van mijn ouders waren. Want, het moest en zou anders! Maar hoe dan?

Die babytijd, dat lukte nog wel. Daarna werd het lastiger, grenzen stellen, driftbuien, huilen, discussies over schermtijd en eten. Hoe dan? Dus, ik op zoek naar een coach, want als je een voorbeeld hebt gehad dat je niet na wilt streven, hoe leer je dan hoe het moet? En die coach vond ik, na een kritische zoektocht, want hé, ik nam niet zomaar van iemand iets aan en ze moest wel echt in mijn straatje passen.

Ik leerde over bewust ouderschap, een ouderschap waarin verbinding voorop stond, een ouderschap zonder straf, afwijzing, alleen laten of time-outs. Een filosofie (geen opgelegd “zo moet het”) waarin steeds opnieuw werd gekeken naar de behoefte van het kind en de behoefte van de ouder.

Allemaal prachtig, maar als je dat je niet met de paplepel is ingegoten, hoe pas je dit dan in godsnaam allemaal toe?

Maar, er zat een “catch”. Het betekende namelijk ook dat ik zo liefdevol als ik naar mijn kinderen wilde zijn, naar mijzelf mocht zijn. Dat betekent niet grenzeloos, haha geenszins! Liefdevol is stevig, krachtig en zacht. Daarbij leerde ik dat helen niet per se tussen mij en mijn ouders plaats hoefde te vinden, maar ook alleen in mijzelf kon. En die combi, daar zat voor mij de gouden sleutel. Er ging een wereld voor me open, ik kan mijn kinderen echt iets anders meegeven dan ik heb meegekregen.

Dus sinds een paar jaar bekijk ik mezelf niet meer de hele tijd door dat eeuwige kritische vergrootglas. Ik heb zelfvertrouwen in het ouderschap en reageer ik op mezelf en mijn kinderen vanuit liefde en compassie. En daardoor weet ik “hier is het gestopt.”

I f#cking did it!

Dat is wat ik inmiddels voor mijn klanten ook doe, alleen niet altijd hardop uitspreek.

Ik ben er namelijk niet voor diegene graag net ff iets anders op hun kids willen reageren of minder uit hun slof willen schieten. Ik ben er voor de ouders die zeggen “hier stopt het, bij mij”.

Als je jezelf herkent, als je aan alles voelt “ik wil bepaalde zaken uit mijn jeugd echt niet doorgeven, alleen ik weet niet hoe”, weet dan dat er meer zijn zoals jij (en ik een paar jaar geleden).

En weet dan ook dat ik slechts een handreiking bij je vandaan ben en dat je me altijd, altijd iets mag vragen.