Nee, dank je

Vroeger, toen we nog in restaurants zaten (oh man, wat heb ik daar zin in. Lekker samen met mijn man, naast elkaar, een goed glas rode wijn en heerlijk eten en kletsen).

Maar goed, ik dwaal af, oké, in een restaurant ging je aan tafel zitten en dan kreeg je op een gegeven moment de vraag of je ook de wijnkaart wilt zien.

Zeg je dan:
“Nee, dank je, ik heb gisteren wijn gedronken, dat viel niet zo goed. En nu zit ik hier en voel ik me verplicht om er wel naar te kijken, maar dat doe ik toch niet. Ik wil je niet beledigen, maar het ligt gewoon aan mij. Ik weet ook niet wat er mis met me is. Sorry, het spijt me echt. Ja, ik zie de teleurstelling, nou ja, misschien, nee ik doe het toch niet, nogmaals sorry hoor”

Of zeg je:
“Nee, dank je”

Ga eens na bij jezelf, op hoeveel vragen zou jij gewoon met “nee” of “nee, dank je” kunnen antwoorden en geef je toch de hele uitleg inclusief excuses?

En waarom doe je dat?

Grote kans dat Bep en Toos (je innerlijke kritische stemmen) zich ermee bemoeien. Die zeggen dingen als:

En ze hebben nog veel meer tekst, maar je snapt m’n punt wel lijkt me.

Ik zou zeggen, speel er eens mee. Zeg gewoon eens “Nee, dank je”. Ik ben benieuwd wat er gebeurt bij je.