“Ik wilde je feestje verpesten, mama”

“Dat deed ik expres mama, ik wilde je feestje verpesten”

Het is mijn verjaardag en iedereen komt tegelijk aan, mijn vader en zijn vrouw, mijn kinderen (co-ouderschap) en een goede vriendin. Om alles en iedereen Corona-proof in goede banen te leiden zet ik alle zeilen bij. En het lukt! Iedereen zit op een plek, met voldoende afstand en ik heb zowaar al een kadootje uitgepakt en diegene bedankt.

Maar ondertussen gebeurt er ook nog wat anders, mijn jongste is al een paar keer stampvoetend de trap op gelopen en heeft de keukendeur een keer goed hard dicht geknald.

Een paar jaar geleden zou ik hier toch een beetje van in paniek raken, want er gebeurt nogal wat. Visite, maatregelen, een boos kind, koffie moet aangeboden, mijn vader op de bank (ga ik ineens heel kritisch van naar mijzelf kijken) en natuurlijk mijn ego (het is potverdikkie MIJN verjaardag, ik wil de aandacht!), tig elementen die een soort ingewikkeld muziekstuk worden en waar ik dan maar op moet zien te dansen! En zo soepel ben ik niet, qua lijf dan.

Maar inmiddels ben ik wel zo soepel in mijzelf, in mijn hoofd, in mijn gevoel en in mijn ouderschap.
Dus hoe ingewikkeld het ‘muziekstuk’ ook is, ik kan erop dansen. En het geheime ingrediënt is dat ik in verbinding blijf met mijzelf, met wat ik voel, wat ik wens en ook met hoe ik het ouderschap wil invullen.

Dus in het midden van dit alles, bepaal ik naar welke gedachte en welke emotie ik luister… JOEPIE!! Dat is bevrijdend en heerlijk en fijn en alles. Man!

Dus, ik loop naar mijn jongste toe en ga bij hem zitten op de trap. Geen vragen, ik zit gewoon even naast hem.

“Dat doe ik expres mama, ik wil je feestje verpesten”.

En als je kind zoiets zegt, verbind dan met hem, door echt naar hem te luisteren!

“Ah, dus je wilt dat het feestje stom is!”
“Ja, want anders kan ik geen spelletje met je doen.”

Meteen smelt mijn hart. Hij wil helemaal het feestje niet verpesten, hij heeft mij gemist (co-ouderschap) en wil contact, verbinding, aandacht en het liefst één op één. En dat snap ik heel goed! Dus dat zeg ik ook, dat ik begrijp dat hij met mij een spel wil doen. En samen verzinnen we wat voor spel dan en wie van de visite we uit kunnen nodigen om mee te doen.

Dicht tegen elkaar aan zitten we op de trap, zijn hoofd gebogen naar de mijne. Een blik, een grapje en verbinding. Geen spoor van boosheid meer. We waren weer samen, hij en ik, en oké met elkaar.

Uiteindelijk hebben we helemaal geen spel gedaan maar heeft hij lekker met de lego gespeeld terwijl ik op m’n gemak met de visite kletste, kadootjes uitpakte en me echt helemaal jarig voelde (mijn ego ook weer tevreden ?)