Kamperen met Bep & Toos

Yes, vakantie! Lekker thuis, klooien met water, koekjes bakken, logeerpartijtjes of twee lange films op een dag kijken (of mag dat niet van de foei-je-kind-mag-niet-zo-lang-naar-een-scherm-kijken-politie?). Lekker relaxed!

Maar vakantie is dit jaar voor mij ook kamperen. En daar wordt ie voor mij spannend, want ‘op vakantie’ is voor mijn innerlijke Bep & Toos (zitten in mijn hoofd lekker kritisch te doen, zoals die oude mannetjes van de Muppets, weet je wel?) een enorme voedingsbron.

We gaan een week kamperen op een groot veld waarbij we verschillende vrienden hebben uitgenodigd. De één komt voor een dagje langs, de ander blijft vijf nachten en nog allerlei variaties daar tussenin. Het idee is: bouw een hut, doe een spel, maak een wandeling. Wees met elkaar opf trek je eigen plan, alles is oké. Je zou zeggen, net zo relaxed als koekjes bakken en logeerpartijtjes thuis. Waarom wordt ie dan spannend?

Nou, kijk, dat heeft te maken met die Bep en Toos.

Opvoeden zoals ik dat wil maakt ook dat ik niet ‘corrigeer’ wanneer kinderen ‘wangedrag’ vertonen. Laten we boosheid als voorbeeld nemen. Boosheid gaat soms gepaard met schelden. En schelden ‘mag echt niet’. Alleen vanuit mijn blik zie ik een kind dat overspoeld is wegens te weinig informatie, teveel prikkels of te weinig zeggenschap. Dus ik corrigeer het schelden niet. Ik bied een luisterend oor, leef mee en geef ruimte om uit te razen (yep, ook wanneer ik een stomme mama ben).

Maar omdat dit in een omgeving is met andere mensen, komen ineens Bep & Toos met hun commentaar. Zij gaan (lees even goed) doen alsof ze door de ogen van de ander naar mij kijken. En vanuit die blik geven ze commentaar op mij. Volg je m nog?

En het commentaar klinkt als volgt:

• Zo laat je toch niet tegen je praten
• Je moet er wat van zeggen
• De anderen vinden je vast geen goede moeder, als je kinderen zo schelden
• Je laat over je heen lopen
• Het moet maar eens afgelopen zijn
• Met deze ‘softe’ aanpak kom je nergens…

Nu komen Bep en Toos altijd onaangekondigd, daar heb ik weinig over te zeggen. Ik heb echter wel wat te zeggen over hoe ik met ze omga. En luister, zoals elke bemoeial bedoelen ook deze twee dames het goed. Ze komen vaak als ik me onzeker voel en denken mij op deze manier te redden. Ik ben daarom vriendelijk doch direct tegen ze. “Ik snap dat jullie er zijn en dit zeggen. Het helpt me op dit moment niet, dus jullie mogen het terrein even verlaten”.

Vervolgens breng ik mijn aandacht weer naar waar ik mee bezig ben, mijn kind ondersteunen in zijn wirwar van boosheid.