“Kling, klang bam* kinderen en ruzie

Ik zet de muziek iets zachter om te luisteren of ze elkaar niet helemaal afmaken. Ondertussen blijf ik de appels schillen voor de appelkruimel (naar recept van mijn vader). We gaan straks Kerstavond bij hem vieren. Een paar jaar geleden zou ik me nu al zorgen maken “oh God, als ze nu al zo druk doen, hoe moet dat dan straks daar?”

Die stress ken ik niet meer. Ik haal nog eens adem en laat mijn schouderbladen in m’n kontzakken zakken. “Hahaha, jij zei zak” zouden mijn kinderen zeggen. Yep, in die fase zitten we. Een paar weken geleden was “de zak van Sinterklaas” ook een favoriet liedje om met glimmende ogen te zingen.

Goed, ik dwaal af. Ik weet niet hoe jouw Kerst eruitziet, maar de dagen zijn in ieder geval anders dan anders. Meer bij elkaar, misschien wat later naar bed en hoogst waarschijnlijk wat verwachtingen over het diner, hoe lang er aan tafel gezeten moet worden, wat je “netjes” gedragen is en of je nou wel of niet je kind alles moet laten proeven.

Dat kan spanningen opleveren, onderling of in jezelf. Je kinderen voelen dit geheid waardoor ook jij de kans hebt dat je wat vaker *kling, klang, bam* en “ja maar jij” hoort.

Schiet dan niet meteen eropaf. Adem in, adem uit (vooral uit pffff), laat je schouderbladen zakken tot in je kontzakken. En stel jezelf 2 vragen:

Welke behoefte heb ik?
Welke behoefte hebben mijn kinderen?

De eerste vraag stel je omdat deze sowieso altijd van belang is.

De tweede omdat kinderen die onderling ruzie maken dat niet voor hun lol doen. Ze hebben een behoefte waarin niet voorzien is. Die behoefte is meestal ontladen. Ontladen van alles wat er opgehoopt zit in het lijf. Dit kan op verschillende manieren:

Huilen (als er verdriet zit)
Spel en lachen (bij boosheid, frustratie en spanningen)

Dus ik luister nog eens. Hmm, ik hoor aan de oudste dat het niet echt leuk meer is. Ik laat de appels even voor wat ze zijn en vraag met quasi dreigende stem (spel!) of ik mij ermee moet bemoeien. “JAAAA!!” gillen ze allebei. Ze vliegen weg en ik ren achter ze aan. We spelen tikkertje, het is lachen, gillen, rennen en nog meer lachen. We gaan door tot ik totaal gevloerd ben.

We lachen nog wat na en ze komen bij me aan de keukentafel zitten (waar sinds gisteren “diamond painting” uitgestald ligt) en helpen elkaar met steentjes leggen.

Ik maak de appelkruimel af. Straks in de auto nog even alle vieze woorden zeggen die we kennen (ben ik ook lekker ontladen ?) en dan kunnen wij aan het Kerstdiner.

Fijne dagen!