“Stel jij vragen?”

“Stel je vragen?”

“Ja, en dan probeer ik met hem te praten en hem te begrijpen, maar daar wordt het niet beter van.“

Ze zit tegenover me, een moeder die zelf gemakkelijk in haar hoofd gaat zitten. Haar zoontje heeft uitbarstingen, driftbuien en deze zijn pittig voor haar. Om hem te helpen stelt ze vragen en probeert ze het gesprek aan te gaan. Uitvogelen wat er dwars zit, zodat ze hem snapt. Het helpt niet, hij wordt soms nog bozer of loopt weg omdat hij met rust gelaten wil worden.

Hij stampt dan weg van haar, naar zijn kamer en ramt de deur dicht. Zij zit aan de keukentafel en voelt zich machteloos. Ze vraagt zich af wat ze “verkeerd” doet en de onzekerheid over haar moederschap slaat toe. “Zie je wel”: sist het in haar hoofd, “je kunt het niet”.

Wanneer ik doorvraag blijkt dat ze hetzelfde mechanisme toepast bij zichzelf. Wanneer er iets is, er iets speelt, gaat ze erover nadenken, veelvuldig nadenken. Piekeren wil ze het niet noemen (“Nee, want ik slaap prima”), maar ze stelt zichzelf steeds opnieuw vragen:

Wat is er aan de hand?
Wat gebeurde er?
Waarom ben ik er zo mee bezig?
Waarom raakt me dit zo?
Waarom raakt dit me nog steeds?

En ze komt niet verder…

Je hersenen zijn zeer geschikt voor nadenken, alleen niet elke situatie is geschikt om doordacht te worden ? Juist wanneer jou iets raakt (je kind heeft een driftbui, iets waar je je op had verheugd gaat niet door, een naar gesprek met je lief) kan het helpen om dat hoofd even vriendelijk te verzoeken er zich niet mee te bemoeien, zodat je slecht (ahum) hoeft te voelen. Ja, ik zet “ahum” achter slechts, omdat voelen voor velen niet eenvoudig is. Voelen en niet hoeven fiksen. Alleen stil te staan bij wat je ervaart, daarmee te zijn en daar compassie voor te hebben. Het voelt zo, dit is wat er nu is.

Om je een praktisch voorbeeld te geven neem ik een voorbeeld van fysieke pijn:
Als je kind valt kun je naar hem toe rennen en vragen
Wat is er gebeurd?
Waar heb je pijn?
Hoe kan het nou dat je gevallen bent?!?

Of

Je bent bij je kind, je laat hem huilen (en ja, je kunt hem gerust op de grond laten liggen tot hij zelf aangeeft op te willen staan, even ervan uit gaande dat hij daar liggend niet nog andere pijn oploopt). Je kunt erbij gaat zitten, iets zeggen (niet vragen) over de pijn en hem laten uithuilen/razen. Op de manier kan je kind ontladen, de gebeurtenis eruit huilen, de spanning en de schrik uit zijn lijf kwijtraken.

Dit is precies wat de moeder met het zoontje en zijn driftbuien gaat doen. Want een driftbui hoeft niet begrepen, niet in eerste instantie. Later is een moment waarop ze zelf of samen met haar zoon gaat kijken naar oorzaken en hierop handelen. Maar in het moment van de emotie, hoeft ze er slechts te zijn, met haar liefde en compassie.

Wat doe jij als je kind overstuur is? Laat je me dat in de comments weten?