Waarom je boosheid mag laten uitrazen, ook bij jezelf!

“WAT HEEFT ZIJ DAT IK NIET HEB?!!!”

Ik loop razend en tierend naast Gerrit (mijn man) in het bos. Woest ben ik!

Even daarvoor was ik de man van een lieve kennis van mij tegengekomen op straat. Hij vertelde vol trots dat hij net twee dagen geleden vader was geworden. En ik was verheugd! Een kindje, dat is fantastisch! Ik voelde één en al blijdschap voor deze kersverse ouders. Totdat hij vertelde hoe mooi de thuisbevalling was geweest, in alle kalmte, met groot gemak. Geheel natuurlijk, zonder ingrepen, in één woord prachtig.

Ik ging stuk…. Maar echt… er ramde iets keihard bij mij naar binnen en ik wist niet goed wat. Ik zei nog iets van “oh wat fijn voor jullie” en mompelde daarna dat ik door moest omdat ik nog boodschappen moest doen. Meteen na ons afscheid belde ik mijn man en we zijn gaan wandelen samen, in het bos.

En daar kwam de kwaadheid:

“Waarom kan ZIJ bij haar eerste kindje meteen een soepele thuisbevalling hebben en ik niet? Ze zal zeker wel héél spiriwiri en geaard en alles tegelijk zijn en dat zij dit daarom kan! Trut!!! En waarom kon ik dat godverdomme met Eme niet?!?!?!!”

Afgelopen week vroeg een moeder mij wat ze met haar eigen boosheid moest. Ze voelde zich soms overvallen door machteloze woede. Of ze ook moest razen en tieren. Dat zag ze zichzelf namelijk niet doen.

Kijk, dat snap ik, dat je dat jezelf niet ziet doen, echt. Je schaamt je, je vindt het gênant, ‘doe normaal’ komt in je op en misschien dat je vindt dat je ‘inhouden’ zeer wenselijk en waardevol is.

En dat is ook precies waarom je de boosheid en het tekeergaan bij je kind wilt stoppen!

Maar onder de boosheid zit vaak iets anders en meestal is dat verdriet. En wanneer je de boosheid inhoudt of onderdrukt, kom je ook niet bij wat er onder zit. Dat geldt voor jou en voor je kids.

Want, na mijn tieren en schelden kwamen de tranen. Ik had verdriet over hoe de bevalling gegaan was. Ik had een beeld van hoe ik het wilde en dat was niet gelukt. Het ging niet soepel, het was niet kalm, het kwam niet vanuit een natuurlijk oer-gevoel en het ging niet zo in vol vertrouwen in mijn lichaam als dat ik had gewenst.

Wat ik je wil meegeven is dat het belangrijk is om, niet alleen bij je kind, maar juist ook bij jezelf, de boosheid te accepteren en te laten razen. Ongepolijst, ongenuanceerd, ruw, lomp, grof, wat je ook maar nodig hebt. Want daaronder zit vaak iets anders: tranen, een grens die bereikt is, een schuldgevoel waar je nog wat mee moet of pijn uit het verleden. En daar kom je achter als je je boosheid niet wegdrukt, maar ruimte geeft.

Ik voelde me na het razen intens verdrietig. Tranen die er blijkbaar nog uit moesten over de bevalling van Eme, mijn oudste. Na het huilen was alles weer helder en zacht. Weer iets wat ik niet meer mee hoef te dragen, omdat eerst de boosheid en daarna de tranen er mochten zijn.

En die kennis? Natuurlijk vind ik haar geen trut, dat had ik zelfs tijdens het schelden wel door. Maar als ik mezelf in dat moment ‘teruggefloten’ had en het netjes had moeten formuleren had ik niet voor mijzelf gezorgd en was ik er niet achter gekomen dat er verdriet onder zat. Ik heb niet tegen haar gescholden (dat zou wat zijn!) en ik heb me op een veilige plek, waar ik niemand kon kwetsen, volledig geuit. En dat was, met al het verdriet dat er onder zat, precies wat ik nodig had.

Dus ja, als iemand aan mij vraagt “moet ik dan zelf ook zo tekeergaan?” dan is mijn antwoord “ja”.

“Disclaimer”: uiteraard niet in het bijzijn van je kids! Maar in het bijzijn van een volwassene waar je je fijn bij voelt of alleen als je dat liever doet.