“Hij gedraagt zich als een baby”

Met dat ik de titel intik bedenk ik me dat je dit misschien weleens over vader van je kinderen denkt, haha, maar die afslag neem ik hier niet (denk jij nu bij jezelf “shit dat denk ik soms”?)

Oké, even serieus:

Het is half acht en mijn jongste (bijna 6) ligt op de bank. Of we nog tijd hebben voor een spelletje voordat we naar school gaan.

“Kleed je eerst even aan”: zeg ik. “Dan kunnen we daarna een spelletje doen.”

“Ga ga goe goe”, hoor ik ineens vanaf de bank. “Ik niet aankleden, ik ben baby”.

Dat herken je vast, precies zo of in een andere vorm.
Hij* kan ineens zelf z’n schoenen niet meer aandoen
Hij kan ineens niet meer zelf lopen en MOET getild worden
Hij wil gevoerd worden
Hij ligt op de grond met armen naar je uitgestrekt en zegt met baby-stem ‘optillen’

En dan zucht je, want sjongejonge, op deze leeftijd kan hij dat toch wel zelf? Nu ineens gedraagt ie zich als een baby! Het roept zelfs ergernis bij je op.

Weet dan dat wanneer je kind zich zo gedraagt er echt geen kwade intentie achter zit. ECHT NIET. Hij is er niet op uit om jou al het werk te laten doen, lui te zijn, niet mee te werken of je te pesten.

Ik neem je mee achter de schermen. Je kindje heeft namelijk de behoefte aan weer even klein zijn. Aan de geborgenheid, de kusjes en knuffels, het dichtbij zijn (fysiek) en de veiligheid. Omarmt worden als een baby, geholpen worden en weer eventjes helemaal omringt zijn door warmte, veiligheid en aandacht.

En je kunt hier gerust op ingaan. Het is echt, echt niet zo dat je hem dan elke dag weer aan staat te kleden. Zie het als een spel en speel met hem mee. Gedraag je als de mama van een baby. En ja, dat betekent dus voeren, optillen, helpen met schoenen of kleren aan doen.

Maar nog iets meer dan dat, maak het groter. Dus je aait een keer extra over het haar, geef bij elk kledingstuk dat aan gaat extra aandacht en knuffels. Vertel hem hoe fijn je het vindt dat hij er is.

Dus ik loop naar de bank en ga naast mijn ‘baby’ zitten. Ik aai met mijn hand over zijn haren en zeg dat ik zie dat hij een baby is en dat ik hem zal helpen met aankleden “want dat kun je echt niet zelf hè?” (Met een overdreven “ah gossie” – stem). En tijdens het aankleden overstelp ik hem met kusjes en knuffels. Het is heerlijk samen, ik vind de knuffels namelijk ook fijn!

En ineens is hij baby af, het is goed zo. Wanneer we ons klaarmaken voor vertrek trekt hij, zonder dat ik iets hoef te zeggen, zelf z’n jas en schoenen aan, grist de tas uit de keuken en huppelt naar buiten, klaar voor school!

Dus de volgende keer dat je kind zich als een baby gedraagt, wijs hem dan niet af met ‘joh je bent oud genoeg’ of welke tekst dan ook. Maar speel mee, want er zit een oprechte behoefte onder. Behoefte aan jouw aandacht en genegenheid. Behoefte aan iets extra’s, dat beetje extra dat baby’s altijd krijgen ?

Veel speelplezier!
Liefs, Damiët

*ik schrijf hij, maar daar kan natuurlijk net zo goed ‘zij’ of een ander voornaamwoord van jouw keuze staan.

Heb je moeite met onderscheid maken tussen behoefte en ‘aanstelleritis”, maak dan een afspraak met me voor een half uurtje sparren: info@fermevrede.nl
Jij vertelt waar je tegenaan loopt en ik zorg dat je na een half uur 3 tips hebt waardoor je weet wat de behoefte van je kind is en hoe ermee om te gaan. Half uurtje, via Zoom, gratis. En ja, ook voor de vragen waarvan jij denkt “daar moet ik toch zelf wel uitkomen” of “deze vraag is niet groot genoeg om hulp voor te vragen”